Mensen van de Meldkamer: Abderrahim Ayachi – Medewerker Intake en Service – 112 centrale Driebergen
Abderrahim is medewerker intake en service op de 112 alarmcentrale in Driebergen. Over de centrale zegt hij: “Wij zijn de ogen en oren van Nederland. Wij hebben een cruciale rol. Als wij ons werk niet kunnen doen dan ligt alles plat.”
Abderrahim wilde altijd al bij de politie. In zijn jongere jaren werd hij ook aangenomen op de Politieacademie. “Maar ik ging twijfelen. Ik ben Marokkaan en mijn vrienden vroegen: Waarom ga je bij de politie werken? Ze hadden een negatief beeld van de politie en van dat beeld wilde ik toen geen deel uitmaken.” Abderrahim koos ervoor om niet naar de academie te gaan en heeft daar altijd spijt van gehad. Een vacature bij de 112 centrale via een uitzendbureau bood een nieuwe kans, en die heeft hij gegrepen.
Meteen in de eerste week dat Abderrahim zelfstandig aan de slag moest na zijn inwerkperiode kreeg hij een melding die hem altijd is bijgebleven. “Ik had een vrouw aan de lijn die belde dat haar zoontje in het water was gevallen. Dan hoor je de paniek en wanhoop. Later hoorde ik dat het jongetje was verdronken.” Meldingen waarbij ouderen of kinderen bij zijn betrokken gaan hem niet in de koude kleren zitten. “Dan wil ik er eigenlijk zelf naar toe om te helpen.”
Nu is Abderrahim officieel in dienst bij de politie en heeft hij 5 jaar ervaring op de centrale. De waarheid achter ‘Als elke seconde telt’ is voor Abderrahim duidelijk, maar hij merkt dat burgers hier niet altijd bewust van zijn. Hij denkt dat dit komt omdat de functie van de landelijke 112 centrale vaak niet duidelijk is bij mensen. “Wij zijn een aanname centrale, geen meldkamer. In de praktijk betekent dit dat alle telefoontjes worden doorverbonden naar de meldkamer in de regio waar de hulp nodig is”. Daarom vraagt de aannamecentralist bij de 112 centrale altijd eerst om je locatie en welke hulpdienst je wil spreken voordat je wordt doorverbonden naar de regio. “Soms vertellen mensen hele verhalen, maar dan verlies je kostbare tijd. Het is moeilijk om iemand die in paniek belt halverwege zijn verhaal af te kappen. Ik hoop dan dat ze niet denken dat ik bot ben. Ik moet ervoor zorgen dat ze zo snel mogelijk de juiste persoon aan de lijn krijgen.”
De scheiding tussen de aannamecentrale in Driebergen en de meldkamers in de regio heeft volgens Abderrahim veel meerwaarde. Bijna 1/3 van de telefoontjes die bij de 112 centrale binnenkomt is ‘vals’. “Plaagbellers, broekzaktelefoontjes, kinderen die met telefoons spelen. Als dat allemaal rechtstreeks naar de regio gaat dan zitten ze al helemaal met een capaciteitstekort.” Voor deze plaagbellers heeft Abderrahim geen begrip. “Letterlijk elke seconde telt. Bij ieder telefoontje moet iemand anders 20 seconden langer wachten om hulp. Dat kan levens kosten.
Afgezien van de plaagbellers en broekzaktelefoontjes ervaart Abderrahim zijn werk als dankbaar. De voldoening haalt hij uit de kennis dat er hulp onderweg is naar mensen die het nodig hebben. “Ik zie berichten over incidenten voorbij komen in de media. Ik heb het privilege dat ik het verhaal achter de berichten mee krijg. Dan merk je ook dat de realiteit en de media vaak ver uit elkaar liggen.” Daarnaast werkt hij met betrokken collega’s die voor elkaar staan en die het werk niet zien als ‘gewoon’ en baan. “We doen het met z’n allen. Mensen in nood helpen. Het is dankbaar werk.”
